Δύο αντιφατικά μέτρα:Το Μοντέλο παραγωγού-εξυπηρέτη

Τα δύο επόμενα σχήματα (βλέπε σχ. 5.1.2 και σχ. 5.1.3), δείχνουν με ποιο τρόπο συσχετίζονται ο χρόνος απόκρισης και ο ρυθμός διαμεταγωγής. Το σχήμα 5.1.2 μας δείχνει το απλό μοντέλο παραγωγού-εξυπηρέτη.

Σχήμα 5.1.2 - Το μοντέλο παραγωγού - εξυπηρέτη. Ο παραγωγός δημιουργεί και τοποθετεί διεργασίες στην ενδιαμέση μνήμη, τις οποίες παραλαμβάνει ο εξυπηρέτης. Ο διεργασίες του που δημιουργεί ο παραγωγός, πρέπει να εκτελεστούν στο buffer, που λειτουργεί με τη δομή ουράς. Παράλληλα ο εξυπηρέτης (server) παίρνει διεργασίες από την ενδιάμεση μνήμη και τις εκτελεί.

Ο χρόνος απόκρισης ορίζεται ως ο χρόνος που χρειάζεται μία διεργασία από τη στιγμή που τοποθετείται στην ουρά (μνήμη) μέχρι τη στιγμή που ο server την ολοκληρώνει (τα αποτελέσματα εμφανίζονται στην έξοδο). Ο ρυθμός διαμεταγωγής απλά είναι ο μέσος αριθμός διεργασιών που θα εκτελεστούν από το server σε ένα χρονικό διάστημα.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ 5

Μπορείτε να εξηγήσετε τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονται ο ρυθμός διαμεταγωγής και ο χρόνος ΚΜΕ ενός συστήματος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ 5

Για να έχουμε το μέγιστο δυνατό ρυθμό διαμεταγωγής, ο server δε θα πρέπει ποτέ να είναι αδρανής (idle), και γι'αυτό το λόγο και η ενδιάμεση μνήμη δε θα πρέπει να είναι ποτέ άδεια. Ο χρόνος απόκρισης, από την άλλη μεριά, στην ουσία μετρά το χρόνο που ξοδεύεται στην ενδιάμεση μνήμη, και γι'αυτό ο χρόνος απόκρισης ελαχιστοποιείται όταν αυτή είναι άδεια.

Η σύγκρουση των δύο μέτρων είναι καταφανής!!!

Σχήμα 5.1.3 - Ο ρυθμός διαμεταγωγής εναντίον χρόνου απόκρισης. Στη γραφική παράσταση απεικονίζεται η σχέση μεταξύ του χρόνου απόκρισης και του ρυθμού διαμεταγωγής σ'ένα τυπικό σύστημα εισόδου/εξόδου. Η κοιλιά στην καμπύλη αποτελεί την περιοχή όπου λίγο περισσότερος ρυθμός διαμεταγωγής έχει ως αποτέλεσμα πολύ μεγαλύτερο χρόνο απόκρισης ή , αντίστροφα , λίγο μικρότερος χρόνος απόκρισης έχει ως αποτέλεσμα πολύ χαμηλότερο ρυθμό διαμεταγωγής.

Η χρησιμότητα του χρόνου απόκρισης

Το ενδιαφέρον των χρηστών για το χρόνο απόκρισης οφείλεται στη δημιουργία του διαδραστικού (interactive) λογισμικού, των σταθμών εργασίας και των προσωπικών υπολογιστών. Μπορεί επίσης να είναι ασύμφορο να περιμένουμε από το σύστημα να εκτελεί άλλες διεργασίες και παράλληλα να αναμένει την είσοδο/έξοδο. Αυτό συμβαίνει επειδή η κύρια μνήμη πρέπει να είναι μεγάλη, αλλιώς η συχνή σελιδοποίηση (paging) από την εναλλαγή διεργασιών στην πραγματικότητα θα αύξανε τη διαδικασία εισόδου/εξόδου. Τέλος, κάποιες εφαρμογές, όπως η διαδικασία συναλλαγών, θέτουν αυστηρά όρια για το χρόνο απόκρισης, ως τμήμα της ανάλυσης της απόδοσης του συστήματος.
Σε μία συνδιαλλαγή, η αλληλεπίδραση (interaction or transaction) με έναν υπολογιστή διακρίνουμε τρία χρονικά μεγέθη :

• Χρόνος εισόδου - ο χρόνος που θέλει ο χρήστης για να δώσει την εντολή.
• Χρόνος απόκρισης συστήματος - ο χρόνος μεταξύ της στιγμής που ο χρήστης δίνει την εντολή και της στιγμής που η πλήρης απόκριση παρουσιάζεται.
• Χρόνος σκέψης - ο χρόνος από την υποδοχή της απόκρισης μέχρι ο χρήστης να ξεκινήσει να δίνει την επόμενη εντολή.

Το άθροισμά τους ονομάζεται χρόνος διεξαγωγής (της δοσοληψίας). Έρευνες έχουν δείξει ότι η μείωση στο χρόνο απόκρισης στην πραγματικότητα μειώνει τον χρόνο διεξαγωγής πράξεων κατά περισσότερο από μόνο την μείωση του χρόνου απόκρισης. Αυτό συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι χρειάζονται λιγότερο χρόνο για να σκεφτούν όταν παίρνουν απαντήσεις συντομότερα.