Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν... Η τεχνική της ιδεατής μνήμης υλοποιείται με τη χρήση ενός τμήματος του σκληρού δίσκου σαν μία λογική επέκταση της κύριας μνήμης. Τα συστήματα ιδεατής μνήμης χρησιμοποιούν είτε σελιδοποιημένη είτε κατατμημένη διευθυνσιοδότηση. Οι βασικές διαφορές της κρυφής με την ιδεατή μνήμη έχουν σχέση με: τη διαδικασία της αντικατάστασης στις αποτυχίες, το μέγεθος των διευθύνσεων που χρησιμοποιεί ο επεξεργαστής και με το επίπεδο στην ιεραρχία της μνήμης. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές για γρήγορη μετάφραση διευθύνσεων. Μία είναι η αποθήκευση της τελευταίας μετάφρασης διεύθυνσης και μία άλλη αξιοποιεί την αρχή της τοπικότητας, κρατώντας τις μεταφράσεις διευθύνσεων σε ειδικό καταχωρητή (ΤLΒ). Η επιλογή της σελίδας είναι θέμα ισορροπίας παραμέτρων, ανάμεσα σ' εκείνες οι οποίες ευνοούν ένα μεγαλύτερο μέγεθος σελίδας, π.χ απλοποιεί τους χρόνους επιτυχούς λειτουργίας της γρήγορης κρυφής μνήμης, και σ' εκείνες που ευνοούν ένα μικρότερο μέγεθος, π.χ οι μικρές σελίδες περιορίζουν το φαινόμενο του εσωτερικού κατακερματισμού. Σε περιβάλλον πολυπρογραμματισμού το ζήτημα της προστασίας της κατάστασης μιας διεργασίας αντιμετωπίζεται με την τμηματοποίηση της κύριας μνήμης από το λειτουργικό σύστημα. Κατά συνέπεια, πολλές, διαφορετικές διεργασίες έχουν τη δική τους κατάσταση στη μνήμη την ίδια χρονική στιγμή. Για να προστατέψω μία διεργασία, μπορώ να τμηματοποιήσω την κύρια μνήμη απ'το λειτουργικό σύστημα. Σαν αποτέλεσμα, διαφορετικές διεργασίες έχουν τη δική τους κατάσταση στη μνήμη την ίδια χρονική στιγμή.