Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν...   Η θεμελιώδης αρχή σχεδιασμού, η βελτίωση της συνολικής απόδοσης, εξαρτάται κυρίως από τη βελτιστοποίηση της μέσης και πιο συχνής περίπτωσης.   Ο νόμος του Amdahl δίνει τον ορισμό της επιτάχυνσης και χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό του κέρδους στην απόδοση, όταν βελτιστοποιηθεί ένα τμήμα του υπολογιστή.   Απ' την εξίσωση απόδοσης της ΚΜΕ, φαίνεται ότι αυτή εξαρτάται από 3 χαρακτηριστικά: Τον κύκλο ή συχνότητα της μηχανής Τον αριθμό κύκλων ανά εντολή Το πλήθος εντολών   Για να προσδιορίσουμε την απόδοση αξιοποιώντας την εξίσωση απόδοσης της ΚΜΕ, χρειαζόμαστε μετρήσεις για καθέ μία από τις συνιστώσες της: τον κύκλο ρολογιού, το πλήθος εντολών και τους κύκλους ρολογιού ανά εντολή.    Κάθε γενιά υπολογιστών χρησιμοποιεί διαφορετικά μέτρα σύγκρισης για να αξιολογήσει την απόδοσή της. Ξεκινήσαμε με τον χρόνο εκτέλεσης μιας ξεχωριστής λειτουργίας, το μέσο χρόνο εκτέλεσης, τους πυρήνες, τα συνθετικά προγράμματα καταλήγοντας στην έννοια του συγκριτικού ΜΙΡS. Κατά την αποτίμηση αρχιτεκτονικών ανεξάρτητα της υλοποίησης, επινοήθηκαν τρία ποσοτικά μέτρα -S, M, R σημαίες - χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιτυχία.    Η τοπικότητα της αναφοράς παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για την αξιοποίηση εντολών και δεδομένων. Η αξιολόγηση της ιεραρχίας της μνήμης γίνεται με την επέκταση της εξίσωσης για τον υπολογισμό του χρόνου εκτέλεσης της ΚΜΕ, έτσι ώστε να περιλαμβάνει τον αριθμό των κύκλων κατά τη διάρκεια των οποίων η ΚΜΕ καθυστερεί περιμένοντας μια πρόσβαση στη μνήμη.    Συγκρίνουμε ένα σύστημα με ή χωρίς κρυφή μνήμη με εφαρμογή του νόμου του Amdahl. Εναλλακτικά χρησιμοποιείται ο ρυθμός αποτυχίας, δηλαδή το πλήθος των αποτυχημένων προσβάσεων προς τις συνολικές προσβάσεις.